Ιούνιος.... Ο ήλιος ξυπνά νωρίς, σαν παιδί που ανυπομονεί να παίξει... Το φως του γλυστραει στα παντζούρια, σε καλεί να βγεις έξω, να νιώσεις, να ζήσεις. Ο αέρας έχει γεύση ελευθερίας. Μυρίζει χώμα ζεσταμενο, καρπούζι φρεσκοκομμένο, σώματα που γελούν. Η θάλασσα είναι εκεί, πάντα εκεί... σταθερή, ατελείωτη, μαγική. Σε περιμένει να της πεις τα μυστικά σου, να αφήσεις στην αγκαλιά της ό,τι βαραίνει.. Εκεί, μέσα στα κύματα, ο χρόνος λιώνει. Ξεχνάς ρολόγια, υποχρεώσεις, φωνές. Μόνο το νερό, η καρδιά σου, και ο ήλιος που παίζει με τη σιωπή. Τα απογεύματα... Οι ώρες πριν το ηλιοβασίλεμα είναι ιερές. Οι σκιές απλώνονται, οι άνθρωποι σιωπούν για λίγο, σαν να καταλαβαίνουν οτι ζουν κάτι αληθινό.... κάτι που δεν φωτογραφίζεται...δεν περιγράφεται... μόνο νιωθεται. Στον ορίζοντα, ο ήλιος βυθίζεται αργά... Δεν βιάζεται. Θέλει να τον κοιτάξεις. Να σταθείς απέναντι του και να τον αφήσεις να σου θυμίσει.... Ποιος είσαι....τι αγαπάς...τι φοβάσαι.. Και τότε.... Μπορεί να κρατήσεις ένα χέρι, μπ...
Αναρτήσεις
Προβολή αναρτήσεων από Ιούνιος, 2025